پلاژیوکلازها (به انگلیسی: Plagioclases) با فرمول شیمیایی از مجموعه کانی هاست و کاربرد عمده‌ای در صنایع سرامیک دارد. از واژه پلاژیوکلاز اخذ شده‌است. رنگ شعله را سبز رنگ می‌کند- نامحلول در اسیدها آمیزش‌های مختلف آلبیت تا آنورتیت. برای اولین بار در سوئیس کشف شد و از نظر شکل بلور: منشوری - قرصی شکل - ماکله، رنگ: سیاه - خاکستری سیاه - آبی - مرواریدی - قرمز، شفافیت: شفاف - نیمه کدر، شکستگی: نامنظم، جلا: شیشه‌ای - صدفی، رخ: ضعیف - مطابق با سطح، سیستم تبلور: تری کلینیک و در رده‌بندی سیلیکات است همچنین خاصیت مغناطیسی ندارد و منشأ تشکیل آن ماگمایی - پگماتیتی - متئوریتی - فیلون‌های تیپ آلپی است.
همایند کانی‌شناسی (پارانژ) آن سختی - چگالی - انحلال در اسیدها -اشعه X - خواص نوری - واکنش هایشیمیاییآمبلی گونیت - اسکاپولیت - ژهلنیت -میلیلیت - اورتوز - سانیدین -میکروکلین- مسکویت- بیوتیت- اورتوز- کوارتز است کاربرد آن: کاربرد عمده‌ای در صنایع سرامیک دارد.، از نظر ژیزمان بلوری - آگرگات دانه‌ای - توده‌ای فراوان است و بیشتر در درگرانیت‌ها، گرانودیوریتها، دیوریت‌ها و بازالت‌های آندزیتی یافت میشود.
پلاژیوکلازها یکی از مهم‌ترین سری‌ها از تکنوسیلیکات‌های معدنی و از خانواده فلدسپارها هستند. و نسبتاً ارجاع داده می‌شوند به یک ماده معدنی خاص که دارای ترکیبات شیمیایی ویژه‌ای هستند.
پلاژیوکلازها بیشتر از سری محلول‌های جامد هستند و بیشتر به عنون فلدسپار پلاژیوکلاز شناخته می‌شوند.
آنها برای اولین بار توسط مینرالوژیست هاآلمانی به نام جان فردریچ کریستن هسل در سال 1826 نشان داده شدند.
آلبیت و آنورتیت جزء یا عضوی از آنها هستند جای که اتم‌های سدیم وکلسیم جایگزین می‌شوند به یکدیگر در ساختارهای بلورین مشبک مانند.
پلاژیوکلازهای که نمونه‌های دستی هستند اغلب با ماکل پلی سنیتک خود قابل شناسایی هستند.
پلاژیوکازها یکی از اصلی‌ترین سازنده‌های مواد معدنی پوستهٔ زمین هستند و بالنتیجه یکی از مهم‌ترین ابزار تشخیصی در زمین‌شناسی و برای شناسایی ترکیبات و اصل و تکامل تدریجی سنگ‌های آذرین.
پلاژیوکلازها همچنین عنصر سازنده بسیاری از سنگ‌هایی که در ارتفاعات شکل می‌گیرند هستند. خارج از زمین: تنها قمر طبیعی زمین(ماه) در پوسته خود دارای مقادیر زیادی پلاژیوکلاژ است که باعث بازتاب نورخورشید و درخشش در آسمان زمین میشود.